รายการบุคลิกภาพหลงตัวเอง (NPI-56) เป็นเครื่องมือวัดไซโครเมทริกที่ใช้กันทั่วไปในการประเมินแนวโน้มการหลงตัวเองของแต่ละบุคคล ได้รับการออกแบบและพัฒนาในปี พ.ศ. 2522 โดยศาสตราจารย์รัสกินแห่งมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา NPI ย่อมาจาก ‘สินค้าคงคลังบุคลิกภาพหลงตัวเอง’ และ 56 หมายถึงจำนวนคำถามในแบบทดสอบ
NPI-56 ใช้การประเมินแบบรายงานตนเอง ซึ่งผู้เข้ารับการทดสอบจะต้องอธิบายทัศนคติและพฤติกรรมของตนตามชุดข้อความ ข้อความเหล่านี้มักเกี่ยวข้องกับแนวโน้มหลงตัวเองและความเห็นแก่ตัว ผู้ถูกทดสอบจะถูกขอให้ให้คะแนนข้อตกลงของตนกับข้อความ โดยปกติจะใช้แบบหลายตัวเลือกหรือหลายขนาด ในที่สุด คะแนนเหล่านี้จะถูกนำมาใช้ในการคำนวณคะแนนของผู้หลงตัวเอง
วัตถุประสงค์ของรายการบุคลิกภาพที่หลงตัวเองคือการวัดว่าบุคคลนั้นประเมินตนเองว่ามีลักษณะที่หลงตัวเองหรือไม่ การหลงตัวเองโดยทั่วไปหมายถึงการให้ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไป การถือตัวเองเป็นศูนย์กลาง ความเย่อหยิ่ง และการไม่ใส่ใจต่อความต้องการของผู้อื่น อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญที่ควรทราบก็คือ รายการบุคลิกภาพที่หลงตัวเองเป็นเพียงเครื่องมือในการประเมิน และไม่สามารถใช้เพียงลำพังเพื่อวินิจฉัยความผิดปกติทางบุคลิกภาพที่หลงตัวเองได้
คำว่าหลงตัวเองมาจากตำนานกรีกว่ากันว่านาร์ซิสซัสเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ตกหลุมรักเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำและไม่สามารถคลายตัวเองออกไปได้ สุดท้ายเขาก็เสียชีวิตด้วยอาการซึมเศร้าเพราะเขา ไม่สามารถรับมันได้ มันกลายเป็นนาร์ซิสซัสในน้ำ ดังนั้น นอกจากจะหมายถึงนาร์ซิสซัสแล้ว คนรุ่นหลังยังใช้นาร์ซิสซัสเพื่ออธิบายคนหลงตัวเองเหล่านั้นด้วย
ในปีพ.ศ. 2457 ฟรอยด์ได้นำการหลงตัวเองมาสู่จิตวิทยาในฐานะแนวคิดหลักในทฤษฎีจิตวิเคราะห์ ตั้งแต่นั้นมา การหลงตัวเองได้กลายเป็นหัวข้อวิจัยอย่างเป็นทางการในสาขาจิตวิทยาวิทยาศาสตร์ ในอีกกว่าครึ่งศตวรรษต่อมา การหลงตัวเองเป็นความกังวลหลักโดยนักจิตวิทยาคลินิกว่าเป็นความผิดปกติทางบุคลิกภาพ ในทศวรรษ 1970 เนื่องจากลัทธิปัจเจกนิยมในสหรัฐอเมริกาเพิ่มมากขึ้น ผู้คนจึงเริ่มตระหนักว่าคนปกติก็สามารถแสดงแนวโน้มหลงตัวเองได้เช่นกัน หลังจากนั้นไม่นาน ระดับแรกที่ใช้วัดการหลงตัวเองในคนปกติ คือ Narcissistic Personality Inventory (NPI) ออกมา และการวิจัยเรื่องการหลงตัวเองที่มุ่งเน้นไปที่คนปกติก็เริ่มเฟื่องฟู
NPI-56 เป็นหนึ่งในเกณฑ์วัดที่ใช้กันทั่วไปในการทดสอบบุคลิกภาพแบบหลงตัวเอง แต่ไม่ใช่เพียงระดับเดียวเท่านั้น รายการบุคลิกภาพที่หลงตัวเองอื่นๆ ได้แก่ ‘รายการบุคลิกภาพหลงตัวเอง-16’ และ ‘รายการบุคลิกภาพหลงตัวเองที่ปรับตัวและไม่เหมาะสม’ ระดับเหล่านี้อาจใช้วิธีการและรายการที่แตกต่างกันในการประเมินลักษณะการหลงตัวเอง
PsycTest เสนอการทดสอบฟรีสำหรับระดับการหลงตัวเองต่อไปนี้:
ฉบับสั้นของรายการบุคลิกภาพหลงตัวเอง NPI-16 (รายการบุคลิกภาพหลงตัวเอง-16)
มาตราส่วนการหลงตัวเองแบบปรับตัว ANS (มาตราส่วนการหลงตัวเองแบบปรับตัว)
มาตราส่วนการหลงตัวเองแบบ Malaadaptive MNS (มาตราส่วนการหลงตัวเองแบบ Malaadaptive)
โดยการตอบคำถามทดสอบ 56 ข้อเพื่อระบุขอบเขตที่คุณเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับข้อความ คุณจะถูกตัดสินว่าคุณเป็นคนหลงตัวเองในระดับสูง ปานกลาง หรือต่ำ โดยพิจารณาจากคะแนนที่ได้รับ
การทดสอบนี้ออกแบบมาเพื่อช่วยให้นักจิตวิทยาเข้าใจว่าบุคคลนั้นมีลักษณะบุคลิกภาพหลงตัวเองหรือไม่ บุคลิกภาพที่หลงตัวเองมักมีลักษณะเฉพาะคือการให้ความสำคัญกับตนเองมากเกินไป การถือตัวเองเป็นศูนย์กลาง ความเย่อหยิ่ง และการไม่ใส่ใจต่อความต้องการของผู้อื่น ลักษณะบุคลิกภาพประเภทนี้อาจมีผลกระทบเฉพาะตัวต่อความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การประเมินตนเอง และประสิทธิภาพพฤติกรรม
ผ่านการทดสอบ NPI-56 ผู้เข้ารับการทดสอบจะต้องให้คะแนนความเห็นด้วยกับแต่ละข้อความ ข้อความเหล่านี้เกี่ยวข้องกับแง่มุมต่างๆ เช่น การประเมินตนเอง ความรู้สึกเหนือกว่า และทัศนคติต่ออำนาจและความสำเร็จ ผลการทดสอบจะประเมินแนวโน้มการหลงตัวเองของแต่ละบุคคลโดยพิจารณาจากคะแนนของพวกเขา โดยพิจารณาว่าพวกเขาหลงตัวเองสูง หลงตัวเองปานกลาง หรือต่ำ
อย่างไรก็ตาม ควรเน้นย้ำว่าแบบทดสอบบุคลิกภาพหลงตัวเองเป็นเพียงหนึ่งในเครื่องมือประเมิน และไม่สามารถใช้เพียงลำพังเพื่อวินิจฉัยความผิดปกติทางบุคลิกภาพที่หลงตัวเองได้ เมื่อทำการประเมินที่แม่นยำ นักจิตวิทยามักจะรวมแหล่งข้อมูลต่างๆ เข้าด้วยกัน เช่น เครื่องมือการประเมินทางคลินิกอื่นๆ การสัมภาษณ์ และการสังเกต
สำหรับบุคคลสองคนที่มีบุคลิกหลงตัวเอง ปฏิสัมพันธ์และความท้าทายที่เป็นเอกลักษณ์อาจเกิดขึ้นเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน ความคล้ายคลึงกันระหว่างบุคลิกที่หลงตัวเองสองคนอาจนำไปสู่การแข่งขัน การต่อสู้ และการแย่งชิงอำนาจระหว่างคนทั้งสอง นอกจากนี้ลักษณะนิสัยที่มีร่วมกันยังอาจกระตุ้นให้พวกเขาชื่นชมและเข้าใจซึ่งกันและกัน ทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่แปลกและซับซ้อนแบบไดนามิก
การทำความเข้าใจคุณลักษณะของบุคลิกภาพที่หลงตัวเองเป็นสิ่งสำคัญในการทำความเข้าใจพฤติกรรมและรูปแบบความคิดของตนเองหรือของผู้อื่น ลักษณะบุคลิกภาพหลงตัวเองทั้ง 8 ประการ ได้แก่ การเอาแต่ใจตัวเอง ความเย่อหยิ่ง ความหยิ่งทะนง การเห็นคุณค่าในตนเอง การขาดความเห็นอกเห็นใจ การใช้ผู้อื่น ความเย่อหยิ่งและการควบคุม ลักษณะเหล่านี้มักเกี่ยวข้องกับรูปแบบพฤติกรรม เช่น ความรู้สึกเหนือกว่า ความต้องการคำชมและความสนใจ และการไม่ใส่ใจต่อความต้องการของผู้อื่น
สำหรับบุคลิกภาพที่หลงตัวเองอย่างมาก ลักษณะจะชัดเจนและรุนแรงมากขึ้น บุคลิกภาพประเภทนี้อาจแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ความเย่อหยิ่ง การไม่คำนึงถึงผู้อื่นโดยสิ้นเชิง และการแสวงหาอำนาจและความสำเร็จอย่างไม่ดีต่อสุขภาพ การหลงตัวเองอย่างสุดขั้วมักมาพร้อมกับการขาดความเห็นอกเห็นใจและความร่วมมือ บุคคลเหล่านี้อาจขึ้นอยู่กับคำชมเชยและการเห็นชอบของผู้อื่นมากเกินไป และมักจะใช้ผู้อื่นเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง โดยไม่ต้องสนใจอารมณ์ของผู้อื่นอย่างแท้จริง
การแสดงความผิดปกติทางบุคลิกภาพที่หลงตัวเองเป็นการแสดงให้เห็นอย่างสุดโต่งของลักษณะบุคลิกภาพที่หลงตัวเอง บุคคลที่มีความผิดปกติทางบุคลิกภาพหลงตัวเองมักจะแสดงความชื่นชมตนเองมากเกินไป ดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น และแสวงหาอำนาจและความสำเร็จของตนเองอย่างไม่ดีต่อสุขภาพ ความผิดปกติทางบุคลิกภาพนี้อาจส่งผลเสียต่อความสัมพันธ์ การพัฒนาอาชีพ และสุขภาพจิตของแต่ละบุคคล
การทำความเข้าใจลักษณะและรูปแบบพฤติกรรมของบุคลิกภาพที่หลงตัวเองเป็นสิ่งสำคัญในการระบุและจัดการกับความท้าทายที่เกี่ยวข้อง การทดสอบทางจิตวิทยา เช่น รายการบุคลิกภาพที่หลงตัวเอง (NPI-56) สามารถใช้เป็นเครื่องมือประเมินเพื่อช่วยให้นักจิตวิทยาและผู้เชี่ยวชาญเข้าใจแนวโน้มการหลงตัวเองของแต่ละบุคคลได้ดียิ่งขึ้น
เมื่อใช้แบบทดสอบบุคลิกภาพที่หลงตัวเอง จำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ใจถึงความเข้มงวดและการรักษาความลับของสภาพแวดล้อมการทดสอบ เพื่อให้แน่ใจว่าผู้ถูกทดสอบสามารถตอบคำถามได้อย่างเป็นจริง และผลการทดสอบสามารถสะท้อนแนวโน้มการหลงตัวเองได้อย่างแม่นยำ การทดสอบดังกล่าวช่วยให้ผู้คนเข้าใจตนเองดีขึ้นและขอคำปรึกษาและการแทรกแซงทางจิตวิทยาจากมืออาชีพเมื่อจำเป็น
หากคุณสนใจแบบทดสอบบุคลิกภาพแบบหลงตัวเอง และต้องการทำความเข้าใจแนวโน้มการหลงตัวเองของคุณเอง โปรดคลิกปุ่มเริ่มการทดสอบ!
